Rola bakterii probiotycznej Narine w walce z Staphylococcus (gronkowcem)

Łaciński Staphylococcus, czyli bakteria należąca do gram-dodatnich ziarenkowców, wyglądem przypomina grona, stąd też jej nazwa. Gronkowce są względnymi beztlenowcami, rosną jednak również w warunkach tlenowych. Aktualnie znanych jest wiele gatunków gronkowca. W organizmie ludzkim znajduje się natomiast jedynie kilka, z których część naturalnie współtworzy mikroflorę - nie wyrządzając szkody gospodarzowi.

Charakterystyka ogólna gronkowców

Gronkowce należą do drobnoustrojów powszechnie występujących w naturze. Kolonizują organizmy zarówno ludzi, jak i zwierząt. Poza nimi pojawiają się również m.in. w powietrzu, kurzu, wodzie, czy nawet żywności. W większości gronkowce mają charakter patogenny, wywołują stany chorobowe przejawiające się w zakażeniach: skórnych (czyraki, ropnie, zespół oparzonej skóry itp.), stawowych, kostnych, oddechowych (np. zapalenie płuc, oskrzeli), pokarmowych (różnego rodzaju zatrucia), a także moczowych (stany zapalne). Doprowadzić mogą również do wystąpienia zespołu wstrząsu toksycznego, czy zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych.

Najpopularniejszą, powszechnie znaną odmianą gronkowca jest Staphylococcus aureus, czyli Gronkowiec złocisty. Jest on uznawany za najgroźniejszy ze znanych rodzajów, niezwykle destrukcyjny. To wszystko za sprawą jego silnych właściwości chorobotwórczych oraz zdolności do szybkiego nabywania odporności na antybiotyki.  

Jak może dojść do zakażenia gronkowcem?

Niejednokrotnie do zakażenia dochodzi w placówkach medycznych. Dzieje się to głównie przez wzgląd na odporność Staphylococcus aureus na antybiotyki i środki odkażające. Niestety szpitalne zakażenia Gronkowcem złocistym niezwykle często przybierają formę ciężką oraz kończą się śmiercią chorego. Do najbardziej narażonych na ryzyko „złapania” gronkowca należą wcześniaki, osoby z osłabioną odpornością, osoby poddane chemioterapii, biorcy szpiku i narządów, cukrzycy, chorzy przewlekle oraz osoby starsze. Gronkowiec najczęściej przenosi się drogą kropelkową, ale z racji na szerokie pole występowania bakterii można zarazić się nim również po przez np. spożycie produktów spożywczych, takich jak mięso, mleko, lody itd..

Jak się zabezpieczyć przed zakażeniem gronkowcem?

Profilaktyka w temacie gronkowca nabiera niezwykle istotnego brzmienia. Wynika to z racji na częstą niemoc względem uniknięcia kontaktu z bakterią, ważne jest więc by nie poddać się jej szkodliwemu działaniu. Podstawowym krokiem w zapobieganiu zakażenia jest dbałość o odporność. W celu uniknięcia choroby powinno się zrobić wiele w kierunku wzmocnienia swojego układu immunologicznego, tak aby był w stanie odeprzeć ewentualny atak „wroga” oraz przyłożyć szczególną wagę do kwestii higieny. Należy uwzględnić odpowiednią dietę, właściwą ilość snu, dawkę ruchu, czas na regenerację i odpoczynek, jak również warto pomyśleć o dodatkowej suplementacji, dobrymi preparatami, które wspomogą organizm i skutecznie podniosą jego odporność.

Walka z gronkowcem - spojrzenie naukowe

Jednym z ciekawych spojrzeń na walkę z gronkowcem jest zastosowanie unikalnej bakterii Narine. Lactobacillus acidophilus Er-2 317/402 Narine jest bakterią „od człowieka dla człowieka”. Historia jej odkrycia sięga lat 50-tych zeszłego wieku, kiedy to ormiański mikrobiolog prof. Levon Akopovich Erzinkyan, wyizolował ze smółki swojej wnuczki, nowy szczep bakterii, nieznany dotąd nauce. Podczas testów okazało się, że bakteria ta posiada wysoką odporność na antybiotyki, środki chemioterapeutyczne i antyseptyczne. Jej właściwości wyraźnie wyróżniały ją na tle innych znanych dotąd szczepów. Bakterie Narine uszczelniają śluzówkę jelita - uniemożliwiając przenikanie do organizmu patogenów czy toksyn, neutralizują toksyczne produkty przemiany materii, dodatkowo indukują produkcję interferonu – naturalnej substancji wytwarzanej przez komórki organizmu, w celu zwalczania infekcji. Bakterie zwiększają przyswajanie witamin i minerałów nawet o 70%, wykazują dużą aktywność kolonijną w przewodzie żołądkowo – jelitowym, ponadto namnażają się nawet przez 2 tygodnie.

Badanie I

W 1985 roku L.A. Erzinkian i L.M. Charian we współpracy z K.M. Dekhcunianem (i wsp.) podjęli się badań nad wpływem bakterii kwasu mlekowego 317/402 Narine wśród chorych, u których wykryto zakażenie gronkowcem złocistym, pałeczkami Proteus, Hafni oraz stwierdzono kliniczny obraz dysbakteriozy. Przez okres 5 dni, raz dziennie chorym wykonywano oczyszczającą lewatywę, a następnie podawano 5 ml bakterii kwasu mlekowego przy użyciu gumowego cewnika. Po zakończeniu cyklu leczenia dostrzeżono wygaszenie bakteriologicznych oraz klinicznych objawów dysbakteriozy. [6]

Badanie II

W 1987 roku A.M. Mindsian i O.B. Sayadian wykorzystywali fermentowany produkt Narine/ Narine-F (preparat pozyskiwany poprzez filtrację mleka Narine) w celu uzdrowienia nosicieli gronkowców. Z badań wynikało, że 50% personelu oddziałów porodowych i blisko 93% pacjentów chirurgicznych kliniki było nosicielami gronkowców, stanowiących zagrożenie z punktu epidemiologicznego. Leczenie polegało na wprowadzeniu pipetką 0,5ml fermentowanego produktu Narine lub Narine-F (w formie tamponów z maścią) do każdej dziurki nosowej, 3 razy dziennie przez okres 5 dni. Ponowne badania wykazały, że liczba nosicieli gronkowców zmniejszyła się 3-5-krotnie. Oba preparaty okazały się skuteczne w leczeniu nosicielstwa gronkowców wśród personelu medycznego oraz pacjentów. Pozwoliło to na zmniejszenie zagrożenia epidemiologiczne  oraz pozytywnie wpłynęło na redukcję zachorowalności na sepsę. [6]

Badanie III

W 1987 r. A.A. Barsegian wraz ze wspólnikiem stosowali Narine-F w terapii miejscowego zakażenia gronkowcem. Dane otrzymane z ich doświadczenia potwierdziły tezę o możliwych zdolnościach preparatu do kilkukrotnego usprawnienia gojenia się ran zainfekowanych gronkowcem. 

Ci sami autorzy w 1986 użyli fermentowany produkt Narine oraz preparat Narine-F w profilaktyce powikłań septycznych. Badacze uznali, że leczenie ran z zastosowaniem ultradźwięków wraz z preparatem Narine-F może być ciekawym, a ponadto przynieść obiecujące wyniki. Kiedy zakończono główny etap operacji, rana napełniana była Narine-F, a dalej używano ultradźwięków - wykorzystując falowód zanurzony w roztworze. Gdy roztwór zmętniał, usuwano go z rany, wymieniano na nowy, a ranę zszywano. Częstotliwość drgań wyniosła 26,5Hz, natomiast ich amplituda - 55-60 μkm. Wstępne badania udowodniły, że opisany sposób terapii nie zmienia właściwości bakteriobójczych Narine-F. Wykazano, że ropienie ran zredukowano ponad 5-krotnie. [6]

Badanie IV

W pewnych erywańskich klinikach wykorzystywano preparat kwasu mlekowego "Narine" w celu zapobiegania powikłaniom ropno–septycznym. Były to Klinika Położnictwa i Ginekologii Czerwonego Sztandaru Uniwersytetu Medycznego, szpitale położnicze I, II i III, oddział położniczy szpitala "Malatia", oddział ginekologii dziecięcej szpitala położniczego № 2, oddział ginekologiczny szpitala miejskiego IV oraz szpital Departamentu Kolejowego.

Doświadczenie to prowadzili specjaliści z zakresu położnictwa, pediatrii, ginekologii, mikrobiologii oraz epidemiologii m.in. A.B. Akopova, A.D. Ambartsumyan (i inni). Eksperyment miał na celu analizę częstości występowania zakażenia nosa Gronkowcem złocistym na oddziałach szpitalnych. Przebadano łącznie 323 niemowlęta, w pierwszym tygodniu życia. Zastosowano wymaz z jamy nosowej. Wykazano, że wszystkie dzieci w pierwszych 2-3 godzinach pobytu na oddziale nie były nosicielami gronkowców w jamie nosowej. Jednak już od 7 doby od 94.4% do 97.3% się nimi stawało. W drugiej dobie życia zaczęto podawać noworodkom bakterie Lactobacillus Acidophilus Er-2 szczep 317/402 Narine (w trakcie 5 dni - 3 razy dziennie po 1-2 krople do każdego przewodu nosowego). Już po 3 dniach badania, Staphylococcus aureus obecny był u 40,5% dzieci przyjmujących Narine i u 88,9% w grupie kontrolnej. Po 5 dniach nosicielstwo gronkowca wynosiło  43,7% wśród niemowląt, którym podawano Lactobacillus Acidophilus Er-2 szczep 317/402, natomiast w grupie kontrolnej aż 94,4% . Wynik badania wykazał, że użycie bakterii kwasu mlekowego szczepu 317/402 Narine w celu wytworzenia tymczasowej sztucznej biocenozy jamy nosowej noworodków wpłynęło na widoczną redukcję liczby nosicieli Gronkowca złocistego wśród maluszków. Dalej oddziaływało to na rzadsze występowanie zakażeń gruczołu mlekowego wśród matek oraz ograniczenie przenoszenia szpitalnych szczepów gronkowca poza jego mury. [7]

Badanie V

W 2020 roku w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie przeprowadzono badanie aktywności antybakteryjnej szczepu Lactobacillus Acidophilus Er-2 szczep 317/402 Narine. W doświadczeniu zastosowano niestandardową metodę własną tj. metodę hodowli w podłożu płynnym oraz metodę dyfuzyjno-studzienkową. Przygotowane podłoża zawierały 2.5%, 5%, 7.5% i 10% badanej Narine, w obu metodach posiewy inkubowano w 35,5^o C , w warunkach tlenowych przez okres 24 godzin. Wnioskiem z badań było potwierdzenie in vitro aktywności antybakteryjnej szczepu Narine. Bakteria hamowała rozwój Staphylococcus aureus w podłożach mikrobiologicznych.

Narum Fast

Jest to preparat przeznaczony do stosowania we wszelkich nagłych i silnych dysfunkcjach jelitowych, zakażeniach wirusowych oraz bakteryjnych, zawierający największą dawkę bakterii Lactobacillus Acidophilus Er-2 szczep 317/402.  Produkt zawiera liofilizowaną suchą biomasę bakterii Narine oraz jej metabolity, posiada zdolność rozpuszczania otoczki lipidowej (niszczenia) wirusów, a także wykazuje aktywność antybakteryjną wobec najpopularniejszych, patogennych szczepów bakteryjnych, hamując ich namnażanie. Badania z ostatnich 15–20 lat wykazały, że mikroorganizmy jelitowe (w tym szczepy probiotyczne) są w stanie rozkładać i metabolizować złożone składniki pokarmowe i substancje endogenne w wyniku czego powstają substancje bioaktywne – metabolity - pożyteczne produkty przemiany materii bakterii probiotycznych. Po ich przebadaniu okazało się, że to właśnie te biologiczne i farmakologicznie czynne związki mają działanie terapeutyczne. Są w stanie regulować homeostazę, biocenozę, przywracać rodzimą mikroflorę, modulować odporność, normalizować gospodarkę wodno-elektrolitową, motorykę przewodu pokarmowego oraz perystaltykę.


Kliknij w produkt i przejdź do zakupu:

6. Towarzystwo „Wiedza” Armeńska Socjalistyczna Republika Radziecka, K.B. Akunc, L.A. Erzinkian, O.B. Sayadian, L.M. Charian „Możliwości wykorzystania  mleka acidofilnego w medycynie” w: „Bakterie kwasu mlekowego i ich znaczenie dla zdrowia matki i dziecka”, Erywań 1988  
7. Społeczeństwo Wiedzy Armeńskiej SRR, K.B. Akunts, L.A. Erzinkyan, O.B. Sayadyan, L.M. Charyan „Bakterie laktyczne i rola w zdrowiu matki i dziecka, Sposoby stosowania bakterii mlekowych w położnictwie i ginekologii”, Yerevan 1988
8. Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, Instytut Medycyny Weterynaryjnej Katedra Nauk Przedklinicznych, Zakład Mikrobiologii, Laboratorium Bakteriologiczne, Raport Z Badania Aktywności Antybakteryjnej, Warszawa 2020